Vilnius
In Kaunas is niet veel te zien, ik loop nog een rondje door de stad en besluit richting Vilnius te gaan. Een medewerker van het hostel weet precies hoe ik daar moet heen liften, ik moet gewoon aan de snelweg gaan staan met mijn duim omhoog.
Dat is dan ook precies wat ik doe. Na een paar minuten aan de snelweg te hebben gestaan met mijn duim omhoog stopt er een politie auto met drie mannen erin. Ze komen niet naar mij toe dus, ik steek mijn duim weer omhoog. Af en toe kijk ik eens over mijn schouder om te zien waar ze mee bezig zijn, een van de politiemannen staat met een verrekijker de snelweg af te speuren. Na 10 minuten houden ze een auto aan, die rijdt vervolgens weer weg. Dan is het opeens actie, ik hoor twee harde knallen en vervolgens zie ik de drie politiemannen achter een stel boeven aan rennen over de snelweg en een dikke mercedes rijdt er met zwaailichten op af. Het is blijkbaar in Litouwen een gewoonte om op de snelweg te lopen, rennen of fietsen, de politiemannen zijn niet de enige die het doen.
Snel is het weer rustig, er stopt een busje, een Poolse man brengt me naar Vilnius. Eenmaal in Vilnius is het lang zoeken naar een plek om te slapen, na vijf hostels geprobeerd te hebben vind ik er eindelijk eentje die nog plek heeft. Vilnius ziet er veel mooier en rijker uit dan Kaunas, maar na een avond heb ik het alweer gezien, het is maar een kleine stad. Ik heb de afgelopen dagen zoveel gelopen dat mijn benen moe zijn, morgen op mijn verjaardag ga ik richting Riga.
Ik ben nog geen computer en internetverbinding tegengekomen waarmee ik mijn foto's kan uploaden. Er willen meer mensen gebruik maken van de computer waar ik achter zit.
Kaunas
Vandaag is de richting Litouwen met als eindbestemming Kaunas of Vilnius. Ik heb Warschau wel gezien, m.u.v. het paleis voor cultuur is het niet zo'n mooie stad, alle gebouwen zien er nagemaakt uit. Na een smerig ontbijt met een droge duitse boterham met jam ga ik op stap.
De tocht begint veelbelovend, al snel stopt er een auto met een Pool die alleen Pools kan maar heel graag wil praten. Hij belt zijn vrouw op om de dingen die ik zeg te vertalen. Onderweg komen we door bossen waar veel armoedige figuren langs de weg zitten met potten gevuld met bessen en paddestoelen. Ook staan er midden in de bossen prostituees, volgens mij doen die niet zulke goede zaken. De Pool zet mij vervolgens midden op de snelweg af, gelukkig wordt ik vrij snel opgepikt door een oude man, die zegt dat hij heel goed Engels kan. Binnen 10 minuten heeft hij alle engelse woorden die hij kent gebruikt, als het gaat regenen zeg ik om het gesprek weer op gang te krijgen „ It was better yesterday', waarop hij antwoord „Yesterday all my troubles seemed so far away' Gelijk duwt hij een cd in de cd-speler en begint als een zak aardappelen zijn hele lichaam mee te bewegen op de muziek. Ik heb de hele weg uit het raam moeten kijken om niet in de lacht te schieten.
De volgende lift is weer een lift met 3 Polen die geen engels, geen duits of wat dan ook spreken. Het begint langzamerhand saai te worden. Vervolgens een man die wel engels spreekt maar niks wil zeggen en alleen maar heel hard Poolse hip-hop draait. Gelukkig zit ik wel droog in zijn bus, want het regent snoeihard. Precies op het moment dat het droog is zet hij me af, vervolgens stap ik weer bij een raar figuur in de auto.
Deze heeft heel zijn auto volgestopt met subwoofers en heeft het volume helemaal openstaan, het enige wat ik hoor is boom boom. Na nog een paar korte liften sta ik op zo'n 10 kilometer van de grens met Polen en Litouwen, het is al 6 uur en in Litouwen is het al 7 uur. Ik heb de hoop om Vilnius vandaag te bereiken al opgegeven, met een kleine kans kan ik Kaunas nog bereiken. Na een tijd heb ik geluk, er stopt een Litouwer en hij spreekt engels, het eerst fatsoenlijke gesprek van de dag.
De man rijdt langs Kaunas en kan me tot daar meenemen. Binnen de kortste keren zijn we in Litouwen, het land is mooier dan Polen maar de huizen zien er vervallen en armoedig uit. Na een tijdje raken we aan de praat over de Litouwse keuken. Het is 8 uur en hij vraagt me wanneer ik voor het laatst gegeten heb. Op dat moment besef ik me dat ik door mijn drang om als maar verder te liften heel de dag op 1 boterham met jam heb geteerd. Ik lieg tegen hem en zeg dat ik ontbijt en lunch heb gehad, hij zegt „ don't worry my friend'. Bij het volgende wegrestaurant stopt hij en trakteert me op een bak koffie en een goede Litouwse maaltijd.
Ook rijdt hij mij naar het centrum van Kaunas en zet me daar af. Het moment dat we het centrum binnenrijden zie ik dat het een armoedig stadje is, vervallen huizen, grote gaten in de weg en geen strepen om de rijbaan aan te geven. Eenmaal met mijn tas in het centrum van de stad voel ik me toch lichtelijk ongemakkelijk, er is helemaal niemand. Na wat zoeken vindt ik eindelijk een hostel om de nacht door te brengen.
Die avond loop ik nog een rondje door de verlaten stad, je moet uitkijken waar je loopt want overal zitten gaten in de weg. Op een donkere weg komt er een taxi hard op mij afrijden, vervolgens trapt die hard op de rem en gooit terwijl hij nog rijdt de deur open. Uit de deur hangt een man te kotsen, wat een raar volk die litouwers denk ik bij mezelf en ga weer richting het hostel.
Warschau
Ik ben nu alweer in Warschau, ik heb in Wroclaw ongeveer 1 minuut moeten wachten op een lift. Een jonge Poolse professor gaat helemaal naarWarschau en wil mij wel even laten zien wat het echte Poolse rijden is. Met zijn speciaal voor de poolse wegen aangepaste subaru scheurt hij langs alle auto's,het moment dat ik instap begint hij metpraten en stopt de gehele weg daar niet mee, behalve als ik iets zeg. Hij is de eerste persoon in mijn leven die ik tegenkom die hetzelfde beeld van dewereldheeft als ik.
Hij vertelt dat hij les geeft aan de universiteit van Wroclaw en heel de rit is een groot college over van alles en nog wat. Hij vertelt de hele Poolse geschiedenis vanaf de tweede wereld oorlog, vervolgens gaat hij verder over de onderwerpen waar hij les op geeft. Ik ben wel geinteresseerd en hij geeft mij zijn kaartje, hij zegt er wel bij dat hij de leerlingen zelf selecteerd.
Het is moeilijk te beseffen dat deze man terwijl hij praat, met 150 kilometer per uur auto's inhaalt op landweggetjes waar amper 2 auto's naast elkaar kunnen rijden. Op zo'n 120 kilometer van Warschau begint de snelweg, er rijdt hier bijna niemand. Met 190 knalt hij hieroverheen, zo nu en dan gaat hij zonder te stoppen met praten, met piepende banden op de rem, omdat er een auto voor hem rijdt.
In dit soort omstandigheden had ik eigenlijk bang moeten zijn, maar ik had vertrouwen in zijn Poolse rijpraktijken. Iedere keer als hij met piepende banden op de rem moest voor een auto, gaat hij naast de auto rijden en toeteren, boze handgebaren maken en met zijn lichten knipperen.
Bij zijn kantoor in centrum Warschau zet hij me af, hij parkeert zijn auto midden op de stoep, op de plaats waar vroeger de ghetto muur stond. Het is snikheet in Warschau, minstens 30 graden. Gelukkig vind ik vrij snel een hostel, na wat afgekoeld te zijn bestel ik bij een goedkoop restaurant een geroosterde eend, dat doet me goed.
En dat van die drugsrunners is wel echt gebeurt.
Wroclaw
Na de late avond sta ik weer vroeg op, om 8 uur sta ik naast mijn bed. Buiten kom ik de Nederlander tegen van de dag ervoor, ik vraag hem wat hij gaat doen. Hij zegt dat hij naar Warschau gaat liften, ik zeg mooi en ik ga met hem mee. Al snel heb ik hier spijt van, hij zegt een goede plek te kennen net buiten Berlijn. Dat net buiten Berlijn blijkt 3 uur reizen te zijn, om 12:00 staan we uiteindelijk bij een tankstation. Er komen niet veel auto's langs, iedereen die ik aanspreek gaat naar Berlijn en niet naar Polen. Na een uur besluit ik om het maar eens bij de parkeerplaats verderop te proberen, de eerste man die ik aanspreek gaat naar Polen en ik mag mee.
Eenmaal op de weg blijkt al snel dat hij niet zover richting Warschau gaat, maar wel richting Wroclaw. Hij snapt niet dat ik naar Warschau wil, ik moet naar Krakow of Wroclaw dat zijn mooie steden. Zoals vaker verander ik mijn plan en rij ik mee richting Wroclaw. Na een lange rit over hobbelige Poolse snelwegen komen we aan bij het tankstation waar hij me wilde afzetten. We drinken samen nog een kop koffie en eten Poolse worst daar. Hij vraagt aan de vrouw die bij het tankstation werkt of hier veel auto's naar Wroclaw gaan, zij vertelt dat 10 kilometer verderop een groter tankstation is. De man wil wel een stuk voor me omrijden en brengt me naar dat tankstation toe, vanaf daar is het nog 100 kilometer naar Wroclaw.
Er komen weinig auto's bij het tankstation, toch heb ik snel geluk, een directe lift naar Wroclaw. Ik was net gewend om Duits te praten, maar nu moet ik weer Engels gaan praten, want de Polen kijken niet zo vrolijk als je ze in het Duits aanspreekt. De twee mannen zetten me af bij een hostel dat volgens hen de beste van Wroclaw is. Het is er heet binnen en buiten is het ook warm. Ik heb net een rondje gelopen door de mooie stad, ik zal wanneer het mogelijk is wat foto's laten zien.
Ik heb net helaas een aanbod om op het bier-eiland echt Pools bier te gaan drinken moeten afslaan, omdat mijn verhaal nog niet af was! Maar dat betekent wel dat ik morgen weer op tijd kan beginnen, ik heb goede tips gehad, dus het gaat morgen lukken om in Warschau aan te komen.
Berlin
Het is moeilijk om even de tijd te nemen om voor de thuisblijvers een verhaaltje te typen. In Berlijn probeerde ik al te beginnen, ik had een Berlijns biertje besteld en was achter een computer gaan zitten. Helaas raakte ik toen in gesprek met de barman, een Senegalees die niet zoveel te doen had. Nadat ik 2 biertjes had geproeft, besloot hij om er ook maar eentje te pakken. Op kosten van het hostel hebben we tot half 3 bier zitten proeven, een prima reden om mijn reisverhaal een dagje uit te stellen (wel de volgende ochtend om 8 uur op).
Twee dagen geleden, zondagmiddag 15:00 uur is de grote reis begonnen, 3500 kilometer naar Moskou liften. Binnen een paar uur stond ik al vlakbij de Duitse grens. Naast de oprit heb ik mijn tentje opgezet, om de volgende ochtend vroeg te kunnen beginnen.
De wekker gaat om 7 uur en om 8 uur sta ik met mijn duim omhoog. Na een uur stopt er een man in een oud gammel busje die me bij een tankstation afzet. Op het tankstation staat nog een lifter, hij moet naar Hamburg en heeft een bordje gemaakt. Ik maak ook een bordje met daar op Berlin. Al vrij snel stopt er een dikke mercedes met drie mannen erin, het zijn Nederlanders en ze moeten naar Osnabruck.
Niets vermoedend stap ik in. Ze vragen me wat ik ga doen, ik vertel dat ik naar Moskou probeer te liften. Nadat de Israelier, die voorin zit, vanalles over de clubs van Moskou heeft verteld vraag ik aan hun wat ze gaan doen in Osnabruck. We hebben 10 kilo coke achterin liggen, antwoord de man naast mij. Dus als we gepakt worden dan ben jij ook de sjaak. Vervolgens wordt er hard gelachen, flink gas gegeven en harde trance muziek opgezet, na een paar keer de 200 aan te hebben getikt op de autobahn zijn we alweer in Osnabruck. Dan beginnen ze een beetje te juichen, zo dat is weer 150.000 op de bank zegt de Israelier, gisteren in Frankrijk scheet ik in mijn broek met al die politie bij de grens. De vriendelijke drugsrunners zetten mij af in Osnabruck.
In Osnabruck probeer ik weer de snelweg op te komen, maar niemand stopt. Na 2 uur besluit ik om de bus te nemen naar de volgende oprit, daar stopt nog voordat ik er aan ben gekomen een auto. Een paar kilometer verderop in Bad Oeynhausen wordt ik gedropt, stopt daar een Duitser. Ik stap in maar hij rijdt niet weg, eerst vertelt hij mij dat ik niet op de goeie plek stond en dat ik naar een tankstation moet om mensen aan te spreken. Na een uur lang mijn Duits weer goed geoefend te hebben, ik ben al bijna net zo goed als Louis van Gaal, wordt ik afgezet bij een tankstation. Hier staan nog 5 lifters, die allemaal naar Berlijn willen . Ik probeer de tactiek van de Duitser en ik heb als eerste van de 5 geluk, een norse man neemt me mee naar Spandau, west-Berlijn 300 kilometer verder.
Het blijkt een Rus te zijn, die al jaren in Duitsland woont. Zijn Duits is net zo slecht als het mijne en we moeten alles drie keer tegen elkaar zeggen voordat we elkaar begrijpen. De hele rit vertelt hij over Rusland en Duitsland, de oorlog en de Russische mentaliteit. Hij zet me af bij het treinstation in Spandau, vanaf daar neem ik de trein naar het centrum om een hostel te zoeken. Op straat spreek ik iemand aan om te vragen of hij weet of er een hostel in de buurt is, het blijkt een Nederlander te zijn en hij wijst me de weg naar het hostel. Het is inmiddels 22:00 uur, de meeste winkels zijn dicht en ik heb die dag 2 boterhammen met jam op als ontbijt. Gelukkig heb ik een reserve rookworst in mijn tas zitten, maar ik heb zin in meer. Ik besluit om mijn verhaal te gaan typen onder het genot van een hongerstillend biertje, dit is mislukt.