Foto\'s

Het heeft even geduurd, maar nu staan eindelijk de foto's erop.

Moskou, Rusland

Mijn verhalen reeks begon goed, ik heb de laatste paar weken helaas niet genoeg inspiratie gehad om het bij te houden. Het is nu alweer de vierde week dat ik in Moskou ben, de tijd gaat snel. Er is al lang weer warm water, dus ik hoef me niet meer te douchen met een bak water en een pannetje, ook al had ik dat zonder zeuren nog 5 weken of een heel jaar kunnen doen. Ik heb het gevoel dat heel veel mensen in Moskou het nog wel heel het jaar op deze manier moeten doen. Nu ik wat langer in Moskou ben begint het steeds meer tot me door te dringen dat de meeste mensen hier bijna niets verdienen. Aan de gastarbeiders uit de centraal aziatische landen had ik de eerste dag al gezien dat die niets verdienen. De vrouwen staan hier in hun hoofddoeken en lange jurken gewoon op de bouwplaats te schrobben. De mannen doen al het zware werk, wat in Nederland met machines gedaan wordt. Volgens mij werken de kinderen in de woonwijken als vuilnisman. Op het stuk dat ik iedere dag van huis naar de metro loop kom ik een hoop Russen tegen die bij Gazprom werken (het hoofdkantoor is hier om de hoek), 's-ochtends kijken ze verdrietig of chagrijnig en 's-middags zijn ze allemaal vrolijk. De meeste Russen kijken altijd zoals de arbeiders van Gazprom in de ochtend, maar als ze tegen je beginnen te praten kijken ze alsof het al middag is en de werkdag voorbij is. Mijn eerste indruk was dat de Russen heel afstandelijk waren en dat ze hun zaakjes allemaal zelf regelen zonder de hulp van anderen. Dit blijkt niet zo te zijn, gemiddeld wordt ik vijf keer per dag aangesproken op straat door mensen die de weg willen weten of een vuurtje nodig hebben. Als ik de weg wil weten dan helpen ze graag zolang ik maar niets in het engels zeg. Van de week kwam er zelfs een lachende oude politie agent met een kalashnikov in zijn handen naar me toe om te vragen of ik een vuurtje had. Op deze momenten denk ik altijd bij mezelf, dit kan alleen in Rusland. Zo zijn er veel dingen waar ik inmiddels aan gewend ben, maar die je in Nederland niet zou zien. Op een ochtend was ik bij het mausoleum van Lenin, waar de oude bolsjewist opgebaard ligt, ik moet alles inleveren behalve mijn portemonnee. In het donkere marmeren mausoleum staat het vol met bewaking, na een paar trappen naar beneden kom ik bij Lenin aan, in de kamer staat in iedere hoek een bewaker. Als ik voor Lenin sta denk ik bij mezelf, wat een klein ventje is het en vervolgens steek ik mijn handen in mijn zakken. Mijn eerste gedachte is, om mijn handen uit mijn zakken te halen, ik doe het niet om te kijken wat er gebeurd, binnen 2 seconden wordt ik op mijn schouder getikt en bewaker maakt mij met wilde gebaren duidelijk dat ik onmiddellijk mijn handen uit mijn zakken moet halen en snel door moet lopen. Dit is een voorbeels van de dingen in die me in Rusland overkomen waar ik om kan lachen. Er gebeuren hier veel meer dingen waar de meeste mensen in Nederland van zouden opkijken, ik kijk sowieso al niet snel op van rare dingen en ben hier heel snel gewend geraakt aan het leven als Moskoviet. Ik heb veel meer gezien en meegemaakt maar van al die losse gebeurtenissen kan ik geen lopend en interessant verhaal maken. Als je meer wil weten kun je het natuurlijk aan mij vragen, beter nog, ga zelf een keer naar Rusland. Ook al lijkt het een raar, gevaarlijk land waar je de letters op de borden niet kan lezen. Het klopt dat het voor ons een raar land is, maar dat het gevaarlijk is klopt niet. Ik heb me hier altijd veilig gevoeld en iedereen die ik spreek voelt zich veilig in Moskou en Rusland. Zelfs de keer dat ik midden in de nacht in Moskou aankwam met een grote tas op mijn rug voelde ik me niet meer dan lichtelijk ongemakkelijk, het is hier zo gevaarlijk als je het zelf wil maken. (iedere dag om 19:30 is er op Nederland 2 een goede documentaireserie van Jelle Brandt Corstius over Rusland op tv, van Moskou tot Magadan) Ik denk dat dit mijn laatste verhaal is, volgende week zaterdag ben ik weer thuis en dan zet ik ook de foto's op deze website. Volgend jaar een nieuwe reis met nog spannendere verhalen. (plannen voor volgend jaar zijn gewijzigd) Nogmaals bedankt voor alle reacties, die hebben er echt voor gezorgd dat ik de eerste twee weken ben blijven schrijven.

Week 1

Inmiddels ben ik alweer meer dan een week in Moskou. Vier dagen per week volg ik een cursus Russisch, we krijgen les in een kleine groep en met een Turk en een Luxemburger kan ik het wel goed vinden. In de ochtend heb ik les, iedere middag bekijk ik iets in de stad en in de avond doe ik mijn huiswerk. Moskou was voor mij in eerste instantie niet de bruisende wereldstad die ik had verwacht. Vorige week heb ik me grotendeels beperkt tot het bekijken van alles wat er te zien is in de omgeving van het Kremlin. Het rode plein is niet zo groot als ik had verwacht. Op donderdag besloot ik op zoek te gaan naar een internetcafe om weer eens wat op mijn blog te schrijven (ik heb hier geen pc die ik kan gebruiken). Het internetcafe, wat helemaal geen internetcafe bleek te zijn, lag in de wijk Arbat, het echte Moskou. Hier rijden de auto's over straten 16 rijbanen breed tussen de oude vervallen Sovjet gebouwen, die volhangen met reclame, door. In een winkelcentrum van meer dan 30 verdiepingen, waar alleen dure merken worden verkocht, zou het internetcafe zijn. (ik heb hem niet gevonden) Nadat ik van Moskou ben gaan houden ben ik ook van Rusland gaan houden, volgens de Russen zijn Moskou en Rusland twee heel verschillende dingen. Dit weekend ben ik naar het dorpje Suzdal geweest, lang geleden de hoofdstad van Rusland. Het dorpje staat vol met oude hourten huisjes en talloze minuscule kerkjes. M.u.v de straatnamen en een beeld van Lenin lijkt het dorp onaangetast door het communisme en het huidige kapitalisme. Het is de mooiste plek in rusland die ik tot nu toe heb gezien en het is een plek waar je zeker naartoe moet als je in de buurt bent. Na 2 weken liften en spannende avonturen is het wel weer even omschakelen, ik mis de actie en kick van het liften iedere dag. Gelukkig voelt Moskou aan als een hele veilige stad waar ik waarschijnlijk nog veel rare dingen zal zien, binnenkort meer daarover. Het is leuk om te horen dat zoveel mensen mijn verhalen lezen, bedankt voor alle reacties.

In een flat in Moskou

Vandaag ben ik dan eindelijk gestart met de Russische les. Dat bevalt goed en de mede studenten komen overal vandaan. Ik verblijf bij een wat oudere mevrouw in een flat die er van buiten niet al te best uitziet maar van binnen tip top in orde is. Ik heb al gelijk lekker Russisch gegeten en mezelf kunnen wassen met een bak water en een pannetje. (er is hier alleen op vrijdag warm water) komende week ga ik Moskou en omgeving verkennen.

Moskou

St. Petersburg is een prachtige stad, de eerste dag besluit ik naar de hermitage te gaan, het winterpaleis van de tsaren. Er staat een lange rij, maar gelukkig raak ik in gesprek met een oud Russisch vrouwtje. Ze is al 35 jaar lerares Engels, maar dat is niet te horen, ze woont in St. Petersburg en vertelt vanalles over de stad.

Terug in het hostel drink ik met een Turk die Russisch spreekt een biertje, en met een paar Australiers spreek ik af om de volgende dag naar Peterhof te gaan, een paleis buiten de stad.

Na twee dagen constante regen is de zon eindelijk gaan schijnen. Peterhof is mooi, maar het is er heel erg druk. Terug in St. Petersburg bezoek ik met de Australiers nog een kerk waar een orthodoxe kerkdrienst aan de gang is. Alle vrouwen hebben een doek om hun hoofd. Het is raar om te zien dat mensen beelden van heiligen aan het kussen zijn en vervolgens in tranen uitbarsten. Nadat we een priester in een raar blauw gewaad zie vluchten we naar buiten waar we in lachen uitbarsten.

Iedere dag spookt de gedachte van liften van St. Petersburg naar Moskou door mijn hoofd. Ik vraag me af of het wel verstandig is om te liften in dit land, van verschillende personen krijg ik het advies om met de trein te gaan.

Uiteindelijk besluit ik om gewoon te liften, ik heb gezegd dat ik van Nederland naar Moskou ga liften, dus dan doe ik dat. Het is meer dan 700 kilometer naar Moskou en het is de vraag of dat in een dag gaat lukken.

Als ik in de brandende zon aan de weg richting Moskou sta vraag ik me af of het uberhaupt gaat lukken om naar Moskou te liften. Gelukkig stopt er een vrachtauto vol met nieuwe auto's, de chauffeur spreekt alleen Russisch, maar gaat zo'n 400 kilometer richting Moskou. Na een paar uur rijden stoppen we om te eten. Ik krijg een bord soep met een aardappel en een stuk vlees erin, ook krijg ik een bak met een of andere roze groente. Als ik het op heb zit ik vol, maar er komt nog een bord aan met vlees en rijst.

Als we weer terug in de truck stappen is mijn buikje rond. De russische wegen zijn breed, er staan geen strepen op de weg en de enige regel die er schijnt te zijn is dat je rechts moet rijden. Vrachtwagens en auto's halen elkaar links en rechts in over de stomende weg, soms komen ze zelfs over de berm voorbij scheuren. Er rijden heel veel vrachtauto's vol met nieuwe dure auto's.

De dorpjes waar we doorheen rijden zien er verlaten en vervallen uit, wel staan overal oude vrouwtjes met rokende samovaars langs de weg. Rijden over de Russische wegen kost veel tijd, af en toe vlieg ik uit mijn stoel, omdat de weg zo slecht is en de trucker vol gas over de gaten en hobbels rijdt. Op de rechte stukken zie je de kolkende massa van voertuigen, het is echt het wilde oosten.

Als we vlakbij de plaats komen waar de trucker moet zijn komen we in een file terecht. De trucker begint met zijn walkie talkie andere truckers te vragen of ze naar Moskou gaan. Na 2 uur in de file zet de chauffeur zijn vrachtwagen stil, hij haalt een doosje te voorschijn en zegt mariuhana gallandija good. Aan de andere kant van de weg staat ook een truck stil, hij neemt het doosje mee en komt 10 minuten later met een vriend terug. Met zijn drieen gaan we in de vrachtwagen zitten, ze hebben allebei flink zitten roken want ze kunnen niet stoppen met lachen. Gelukkig hoef ik niet verder mee te rijden, ze vragen aan andere truckers of ik mee naar Moskou kan rijden. Uiteindelijk heeft hij iemand gevonden die naar Tver gaat, een stad zo'n 150 kilometer van Moskou.

Het is al 20.00 en nog 300 kilometer, de eerste 400 kilometer hebben 6 uur geduurt. In een grote amerikaanse truck rij ik mee naar Tver, daar regelt de chauffeur een lift richting Moskou voor mij. De laatste 150 kilometer heb ik moeite om mijn ogen open te houden, om 2 uur in 's nachts word ik afgezet aan de rand van de stad met 13 miljoen inwoners. De metro is dicht, bussen rijden niet, mijn eerste gedachte is om de nacht maar uit te zitten.

Ik kom er snel achter dat dit niet zo'n goed idee is en ga opzoek naar een manier om richting het centrum te komen. Aan een dronken stelletje vraag ik hoe wat de beste manier is om in het centrum te komen. Even later stap ik in een taxi, een naar benzine stinkende lada. Uitgeput kom ik om 4 uur bij een hostel aan, eindelijk naar bed.

Maandag ochtend begint de cursus Russisch en zal ik 5 weken lang bij een gastgezin wonen. Dus de komende weken minder spannende verhalen.

St. Petersburg

Vandaag is de spannendste dag, ik ga eindelijk Rusland binnen. Met veel vertrouwen begin ik de dag, Na een uur wachten op een lift is het vertrouwen weg, de donkere wolken komen steeds dichterbij. Gelukkig stopt er voor de regen begint een auto die me 100 kilometer verder brengt. Ik stap uit in de stromende regen, maar er is een bushokje waar ik kan schuilen.

Weer moet ik lang wachten en het vertrouwen dat ik vandaag nog in St. Petersburg zal aankomen is tot een dieptepunt gezakt. Na nog wat korte liften sta ik 70 kilometer voor de grens, dan stopt er een Rus. Helaas gaat hij maar tot de grens, hij spreekt geen woord engels, maar met veel handgebaren en de paar woorden Russisch die ik al ken, kunnen we elkaar toch redelijk verstaan.

Hij zet me af in het grensstadje Narva, na 2 kilometer lopen kom ik bij de grens, het is al 17:00 en in Rusland is het een uur later. Buiten de deuren van het grensstation staat al een rij met mensen te wachten. Het duurt meer dan een uur om de grens over te komen, verder zonder problemen.

Ik ben eindelijk in Rusland! Het stadje Ivangorod ziet er in mijn ogen extreem armoedig uit, vervallen houten huizen, verrotte flatgebouwen en rokende lada's. Het is 19.00 en desalniettemin begin ik vol vertrouwen weer met liften. Er komen bijna geen auto's meer over de grens en dat betekent weinig verkeer richting St. Petersburg. Na een tijdje stopt er een auto met twee Russen die me eerst uitlachen en vervolgens vragen waar ik heen moet. Ze spreken geen woord engels, maar als ik betaal willen ze mij wel naar St. Petersburg brengen. Ik sla hun aanbod af, om 20.00 besef ik dat het niet gaat lukken om de laatste 150 kilometer naar St. Petersburg te liften.

Ik besluit om op zoek te gaan naar een slaapplek of een manier om naar St. Petersburg te komen. Ik heb geluk en ik zie op een kruispunt een bus naar St. Petersburg staan. Ik mag nog instappen, gelukkig ben ik zo slim geweest om in Tallinn 10 euro aan Roebels te halen. Het is genoeg en voor 6 euro sta ik in St. Petersburg. Ook al is het maar 150 kilometer, de bus doet er 3,5 uur over.

In eerste instantie voelt het alsof ik gefaald heb en niet heel de weg heb gelift, maar na het zien van de Russische natuur ben ik blij dat ik de bus heb genomen. Het is geen pretje om een tent op te zetten in een veld vol met berenklauw, een moeras of een dichtbegroeid bos.

Om 12 uur sta ik op Nevsky Prospekt, de beroemdste straat van Rusland, overal scheuren auto's kris kras door het verkeer, af en toe komen er motoren langs die willen laten zien hoe hard ze kunnen. Het is midden in de nacht, maar de zon gaat niet echt onder in de zomer.

Ik ben moe, maar ik heb nog geen plek om te slapen. Een hostel vinden is niet zo makkelijk in de gigantische stad. Na een uur zoeken vind ik er eentje, helaas zijn er geen bedden meer vrij, maar ze zoeken voor mij een ander hostel op.

Dit hostel ligt aan het water en ik ben blij dat ik een plek heb om te slapen. Helaas heeft het bed waar ik op moet slapen geen matras en alleen een dun kleed, ik voel de lattenbodem en de muggen houden me wakker.

Tallinn

De avond voor mijn vertrek heb ik afgesproken om met de 2 Nederlanders van de vorige avond nog een biertje te drinken. Al snel gaan er heel veel meer mensen mee, en een paar minuten later zijn we met vijftien personen.

De volgende ochtend is het weer vroeg, het is 300 kilometer naar Tallinn. Met de trein ga ik naar de rand van de stad, het duurt lang voordat er iemand stopt. Uiteindelijk stopt er een auto met een vrouw achter het stuur en twee dronken mannen erin. Er is niet veel ruimte in de auto en ik zit met mijn tas op schoot. De twee mannen zitten constant uit een fles wodka te drinken en kunnen geen normaal woord uitbrengen.

Na een uur rijden stoppen we, het blijkt dat ze met 2 auto's rijden en dat iedereen behalve de bestuurders wodka, bier en nog van alles naar binnen aan het gieten is. Bij een wegrestaurant aan de zee krijg ik ook een glas bier in mijn handen geduwd en een groot bord met eten, Estlandse worstjes. Vervolgens rijden we verder, mijn tas in de ene auto (bovenop een van de mannen die in slaap is gevallen) en ik in de andere auto.

Onderweg stoppen we nog een paar keer om bier en eten te kopen. Ik krijg vanalles, gedroogde vis, cider en een donker drankje dat kvass heet. Een uur voordat we in Tallinn aan komen ligt iedereen te slapen en de bestuurder spreekt geen woord engels.

Eenmaal in Tallinn ga ik opzoek naar een hostel dat de Nieuw-Zeelander uit Riga me had aanbevolen. Het is zo gevonden, maar er verblijven niet zoveel mensen.

Riga

Bedankt voor alle felicitaties!

Op mijn verjaardag wordt ik wakker in een heet en stinkend hostel vol met Russen in Vilnius, ik ben blij dat ik daar weg kan. Na een stevig ontbijt pak ik een gammele bus richting de snelweg. De dag begint goed en al snel stopt er een auto. Ik krijg steeds liften die me een kilometer of 50 verder brengen, het zijn allemaal mannen die een paar maanden in het buitenland hebben gewerkt en de rest van het jaar in Litouwen niets doen.

Zo'n 20 kilometer van Riga wordt ik afgezet bij een tankstation door een gekke oekrainsche dokter. Dat is ook de plek waar mijn geluk ophoudt, na 2 uur liften heeft nog steeds niemand mij meegenomen. Ik besluit, omdat het mijn verjaardag is, toch maar de bus te nemen, 20 minuten later sta ik in het centrum van Riga.

De mensen die er rondlopen zien eruit alsof ze nog in de Sovjetunie leven, norse gezichten en ouderwetse kleding. In Riga is het vinden van een hostel makkelijker dan in Vilnius. Bij de voordeur van het hostel maak ik al gelijk vrienden met 2 Nederlanders, ik leg mijn spullen weg en drink een biertje met ze.

Vervolgens ga ik eten bij een echte Letse vreetschuur, voor 5 euro krijg ik een bord met aardappelen en vlees en een halve liter bier. Ik heb het geluk dat ik veel honger heb, want wat ik voorgeschoteld krijg is gewoon smerig

Terug in het hostel drink ik nog een biertje met de 2 Nederlanders. Even later komen er nog een Amerikaanen een Nieuw-Zeelander bij ons zitten. Met zijn vijfen gaan we de stad in, op zoek naar een club of bar. In het hostel hangt een lijst met barren en clubs waar we niet heen moeten gaan, omdat je daar opgelicht, berooft en kaalgeplukt wordt.

Het vinden van een club is makkelijker gezegd dan gedaan, we mogen nergens naar binnen omdat we niet Russisch zijn. Bij een groot decadent paleis, dat eruit ziet alsof alles nog uit de Soviet tijd stamt, kunnen we naar binnen, maar het is veel te duur daar. Na nog een paar clubs geprobeerd te hebben besluiten we de avond maar door te brengen in een bar.

Vandaag heb ik nog wat door Riga gelopen, een mooie stad, maar binnen een paar uur heb je alles gezien.

Morgen richting Tallinn en die dag erna eindelijk St. Petersburg!