Mijn verhalen reeks begon goed, ik heb de laatste paar weken helaas niet genoeg inspiratie gehad om het bij te houden. Het is nu alweer de vierde week dat ik in Moskou ben, de tijd gaat snel. Er is al lang weer warm water, dus ik hoef me niet meer te douchen met een bak water en een pannetje, ook al had ik dat zonder zeuren nog 5 weken of een heel jaar kunnen doen. Ik heb het gevoel dat heel veel mensen in Moskou het nog wel heel het jaar op deze manier moeten doen. Nu ik wat langer in Moskou ben begint het steeds meer tot me door te dringen dat de meeste mensen hier bijna niets verdienen. Aan de gastarbeiders uit de centraal aziatische landen had ik de eerste dag al gezien dat die niets verdienen. De vrouwen staan hier in hun hoofddoeken en lange jurken gewoon op de bouwplaats te schrobben. De mannen doen al het zware werk, wat in Nederland met machines gedaan wordt. Volgens mij werken de kinderen in de woonwijken als vuilnisman. Op het stuk dat ik iedere dag van huis naar de metro loop kom ik een hoop Russen tegen die bij Gazprom werken (het hoofdkantoor is hier om de hoek), 's-ochtends kijken ze verdrietig of chagrijnig en 's-middags zijn ze allemaal vrolijk. De meeste Russen kijken altijd zoals de arbeiders van Gazprom in de ochtend, maar als ze tegen je beginnen te praten kijken ze alsof het al middag is en de werkdag voorbij is. Mijn eerste indruk was dat de Russen heel afstandelijk waren en dat ze hun zaakjes allemaal zelf regelen zonder de hulp van anderen. Dit blijkt niet zo te zijn, gemiddeld wordt ik vijf keer per dag aangesproken op straat door mensen die de weg willen weten of een vuurtje nodig hebben. Als ik de weg wil weten dan helpen ze graag zolang ik maar niets in het engels zeg. Van de week kwam er zelfs een lachende oude politie agent met een kalashnikov in zijn handen naar me toe om te vragen of ik een vuurtje had. Op deze momenten denk ik altijd bij mezelf, dit kan alleen in Rusland. Zo zijn er veel dingen waar ik inmiddels aan gewend ben, maar die je in Nederland niet zou zien. Op een ochtend was ik bij het mausoleum van Lenin, waar de oude bolsjewist opgebaard ligt, ik moet alles inleveren behalve mijn portemonnee. In het donkere marmeren mausoleum staat het vol met bewaking, na een paar trappen naar beneden kom ik bij Lenin aan, in de kamer staat in iedere hoek een bewaker. Als ik voor Lenin sta denk ik bij mezelf, wat een klein ventje is het en vervolgens steek ik mijn handen in mijn zakken. Mijn eerste gedachte is, om mijn handen uit mijn zakken te halen, ik doe het niet om te kijken wat er gebeurd, binnen 2 seconden wordt ik op mijn schouder getikt en bewaker maakt mij met wilde gebaren duidelijk dat ik onmiddellijk mijn handen uit mijn zakken moet halen en snel door moet lopen. Dit is een voorbeels van de dingen in die me in Rusland overkomen waar ik om kan lachen. Er gebeuren hier veel meer dingen waar de meeste mensen in Nederland van zouden opkijken, ik kijk sowieso al niet snel op van rare dingen en ben hier heel snel gewend geraakt aan het leven als Moskoviet. Ik heb veel meer gezien en meegemaakt maar van al die losse gebeurtenissen kan ik geen lopend en interessant verhaal maken. Als je meer wil weten kun je het natuurlijk aan mij vragen, beter nog, ga zelf een keer naar Rusland. Ook al lijkt het een raar, gevaarlijk land waar je de letters op de borden niet kan lezen. Het klopt dat het voor ons een raar land is, maar dat het gevaarlijk is klopt niet. Ik heb me hier altijd veilig gevoeld en iedereen die ik spreek voelt zich veilig in Moskou en Rusland. Zelfs de keer dat ik midden in de nacht in Moskou aankwam met een grote tas op mijn rug voelde ik me niet meer dan lichtelijk ongemakkelijk, het is hier zo gevaarlijk als je het zelf wil maken. (iedere dag om 19:30 is er op Nederland 2 een goede documentaireserie van Jelle Brandt Corstius over Rusland op tv, van Moskou tot Magadan) Ik denk dat dit mijn laatste verhaal is, volgende week zaterdag ben ik weer thuis en dan zet ik ook de foto's op deze website. Volgend jaar een nieuwe reis met nog spannendere verhalen. (plannen voor volgend jaar zijn gewijzigd) Nogmaals bedankt voor alle reacties, die hebben er echt voor gezorgd dat ik de eerste twee weken ben blijven schrijven.