Vandaag is de spannendste dag, ik ga eindelijk Rusland binnen. Met veel vertrouwen begin ik de dag, Na een uur wachten op een lift is het vertrouwen weg, de donkere wolken komen steeds dichterbij. Gelukkig stopt er voor de regen begint een auto die me 100 kilometer verder brengt. Ik stap uit in de stromende regen, maar er is een bushokje waar ik kan schuilen.

Weer moet ik lang wachten en het vertrouwen dat ik vandaag nog in St. Petersburg zal aankomen is tot een dieptepunt gezakt. Na nog wat korte liften sta ik 70 kilometer voor de grens, dan stopt er een Rus. Helaas gaat hij maar tot de grens, hij spreekt geen woord engels, maar met veel handgebaren en de paar woorden Russisch die ik al ken, kunnen we elkaar toch redelijk verstaan.

Hij zet me af in het grensstadje Narva, na 2 kilometer lopen kom ik bij de grens, het is al 17:00 en in Rusland is het een uur later. Buiten de deuren van het grensstation staat al een rij met mensen te wachten. Het duurt meer dan een uur om de grens over te komen, verder zonder problemen.

Ik ben eindelijk in Rusland! Het stadje Ivangorod ziet er in mijn ogen extreem armoedig uit, vervallen houten huizen, verrotte flatgebouwen en rokende lada's. Het is 19.00 en desalniettemin begin ik vol vertrouwen weer met liften. Er komen bijna geen auto's meer over de grens en dat betekent weinig verkeer richting St. Petersburg. Na een tijdje stopt er een auto met twee Russen die me eerst uitlachen en vervolgens vragen waar ik heen moet. Ze spreken geen woord engels, maar als ik betaal willen ze mij wel naar St. Petersburg brengen. Ik sla hun aanbod af, om 20.00 besef ik dat het niet gaat lukken om de laatste 150 kilometer naar St. Petersburg te liften.

Ik besluit om op zoek te gaan naar een slaapplek of een manier om naar St. Petersburg te komen. Ik heb geluk en ik zie op een kruispunt een bus naar St. Petersburg staan. Ik mag nog instappen, gelukkig ben ik zo slim geweest om in Tallinn 10 euro aan Roebels te halen. Het is genoeg en voor 6 euro sta ik in St. Petersburg. Ook al is het maar 150 kilometer, de bus doet er 3,5 uur over.

In eerste instantie voelt het alsof ik gefaald heb en niet heel de weg heb gelift, maar na het zien van de Russische natuur ben ik blij dat ik de bus heb genomen. Het is geen pretje om een tent op te zetten in een veld vol met berenklauw, een moeras of een dichtbegroeid bos.

Om 12 uur sta ik op Nevsky Prospekt, de beroemdste straat van Rusland, overal scheuren auto's kris kras door het verkeer, af en toe komen er motoren langs die willen laten zien hoe hard ze kunnen. Het is midden in de nacht, maar de zon gaat niet echt onder in de zomer.

Ik ben moe, maar ik heb nog geen plek om te slapen. Een hostel vinden is niet zo makkelijk in de gigantische stad. Na een uur zoeken vind ik er eentje, helaas zijn er geen bedden meer vrij, maar ze zoeken voor mij een ander hostel op.

Dit hostel ligt aan het water en ik ben blij dat ik een plek heb om te slapen. Helaas heeft het bed waar ik op moet slapen geen matras en alleen een dun kleed, ik voel de lattenbodem en de muggen houden me wakker.