Ik ben nu alweer in Warschau, ik heb in Wroclaw ongeveer 1 minuut moeten wachten op een lift. Een jonge Poolse professor gaat helemaal naarWarschau en wil mij wel even laten zien wat het echte Poolse rijden is. Met zijn speciaal voor de poolse wegen aangepaste subaru scheurt hij langs alle auto's,het moment dat ik instap begint hij metpraten en stopt de gehele weg daar niet mee, behalve als ik iets zeg. Hij is de eerste persoon in mijn leven die ik tegenkom die hetzelfde beeld van dewereldheeft als ik.

Hij vertelt dat hij les geeft aan de universiteit van Wroclaw en heel de rit is een groot college over van alles en nog wat. Hij vertelt de hele Poolse geschiedenis vanaf de tweede wereld oorlog, vervolgens gaat hij verder over de onderwerpen waar hij les op geeft. Ik ben wel geinteresseerd en hij geeft mij zijn kaartje, hij zegt er wel bij dat hij de leerlingen zelf selecteerd.

Het is moeilijk te beseffen dat deze man terwijl hij praat, met 150 kilometer per uur auto's inhaalt op landweggetjes waar amper 2 auto's naast elkaar kunnen rijden. Op zo'n 120 kilometer van Warschau begint de snelweg, er rijdt hier bijna niemand. Met 190 knalt hij hieroverheen, zo nu en dan gaat hij zonder te stoppen met praten, met piepende banden op de rem, omdat er een auto voor hem rijdt.

In dit soort omstandigheden had ik eigenlijk bang moeten zijn, maar ik had vertrouwen in zijn Poolse rijpraktijken. Iedere keer als hij met piepende banden op de rem moest voor een auto, gaat hij naast de auto rijden en toeteren, boze handgebaren maken en met zijn lichten knipperen.

Bij zijn kantoor in centrum Warschau zet hij me af, hij parkeert zijn auto midden op de stoep, op de plaats waar vroeger de ghetto muur stond. Het is snikheet in Warschau, minstens 30 graden. Gelukkig vind ik vrij snel een hostel, na wat afgekoeld te zijn bestel ik bij een goedkoop restaurant een geroosterde eend, dat doet me goed.

En dat van die drugsrunners is wel echt gebeurt.