Het is moeilijk om even de tijd te nemen om voor de thuisblijvers een verhaaltje te typen. In Berlijn probeerde ik al te beginnen, ik had een Berlijns biertje besteld en was achter een computer gaan zitten. Helaas raakte ik toen in gesprek met de barman, een Senegalees die niet zoveel te doen had. Nadat ik 2 biertjes had geproeft, besloot hij om er ook maar eentje te pakken. Op kosten van het hostel hebben we tot half 3 bier zitten proeven, een prima reden om mijn reisverhaal een dagje uit te stellen (wel de volgende ochtend om 8 uur op).

Twee dagen geleden, zondagmiddag 15:00 uur is de grote reis begonnen, 3500 kilometer naar Moskou liften. Binnen een paar uur stond ik al vlakbij de Duitse grens. Naast de oprit heb ik mijn tentje opgezet, om de volgende ochtend vroeg te kunnen beginnen.

De wekker gaat om 7 uur en om 8 uur sta ik met mijn duim omhoog. Na een uur stopt er een man in een oud gammel busje die me bij een tankstation afzet. Op het tankstation staat nog een lifter, hij moet naar Hamburg en heeft een bordje gemaakt. Ik maak ook een bordje met daar op Berlin. Al vrij snel stopt er een dikke mercedes met drie mannen erin, het zijn Nederlanders en ze moeten naar Osnabruck.

Niets vermoedend stap ik in. Ze vragen me wat ik ga doen, ik vertel dat ik naar Moskou probeer te liften. Nadat de Israelier, die voorin zit, vanalles over de clubs van Moskou heeft verteld vraag ik aan hun wat ze gaan doen in Osnabruck. We hebben 10 kilo coke achterin liggen, antwoord de man naast mij. Dus als we gepakt worden dan ben jij ook de sjaak. Vervolgens wordt er hard gelachen, flink gas gegeven en harde trance muziek opgezet, na een paar keer de 200 aan te hebben getikt op de autobahn zijn we alweer in Osnabruck. Dan beginnen ze een beetje te juichen, zo dat is weer 150.000 op de bank zegt de Israelier, gisteren in Frankrijk scheet ik in mijn broek met al die politie bij de grens. De vriendelijke drugsrunners zetten mij af in Osnabruck.

In Osnabruck probeer ik weer de snelweg op te komen, maar niemand stopt. Na 2 uur besluit ik om de bus te nemen naar de volgende oprit, daar stopt nog voordat ik er aan ben gekomen een auto. Een paar kilometer verderop in Bad Oeynhausen wordt ik gedropt, stopt daar een Duitser. Ik stap in maar hij rijdt niet weg, eerst vertelt hij mij dat ik niet op de goeie plek stond en dat ik naar een tankstation moet om mensen aan te spreken. Na een uur lang mijn Duits weer goed geoefend te hebben, ik ben al bijna net zo goed als Louis van Gaal, wordt ik afgezet bij een tankstation. Hier staan nog 5 lifters, die allemaal naar Berlijn willen . Ik probeer de tactiek van de Duitser en ik heb als eerste van de 5 geluk, een norse man neemt me mee naar Spandau, west-Berlijn 300 kilometer verder.

Het blijkt een Rus te zijn, die al jaren in Duitsland woont. Zijn Duits is net zo slecht als het mijne en we moeten alles drie keer tegen elkaar zeggen voordat we elkaar begrijpen. De hele rit vertelt hij over Rusland en Duitsland, de oorlog en de Russische mentaliteit. Hij zet me af bij het treinstation in Spandau, vanaf daar neem ik de trein naar het centrum om een hostel te zoeken. Op straat spreek ik iemand aan om te vragen of hij weet of er een hostel in de buurt is, het blijkt een Nederlander te zijn en hij wijst me de weg naar het hostel. Het is inmiddels 22:00 uur, de meeste winkels zijn dicht en ik heb die dag 2 boterhammen met jam op als ontbijt. Gelukkig heb ik een reserve rookworst in mijn tas zitten, maar ik heb zin in meer. Ik besluit om mijn verhaal te gaan typen onder het genot van een hongerstillend biertje, dit is mislukt.